طبق اين قاعده، ارزش جاري برابر اقل ” بهاي جايگزيني جاري دارايي و مبلغ بازيافتني ” آن تعيين مي‌گردد.”مبلغ بازيافتني ”دارايي بالاترين ارزشي است كه مالك فعلي دارايي مي‌تواند بدان دست يابد
و برابر خالص ارزش فروش دارايي يا ارزش اقتصادي آن، هركدام بيشتر است، مي‌باشد.
” ارزش براي واحد تجاري ” را مي‌توان نوعي به هنگام كردن بهاي تاريخي با استفاده از قاعده سنتي “بهاي تمام شده يا كمتر ” دانست.
در مورد داراييها، ارزش جاري مناسب طبق قاعده ” ارزش براي واحد تجاري ”انتخاب مي‌شود.
قاعده مزبور، دارايي را درصورت بالاتر بودن مبلغ بازيافتني، به جاي بهاي تمام‌شده تاريخي، به بهاي جايگزيني ارزيابي مي‌كند
مشروط به آنكه جايگزيني دارايي توجيه‌پذير باشد. اگر جايگزيني دارايي قابل توجيه نباشد،
دارايي به مبلغ بازيافتني ارزيابي مي‌شود. كاربرد قاعده ” ارزش براي واحد تجاري ” در مورد بدهيها چندان ضرورتي ندارد
چرا كه ارزشهاي مختلف بدهي، همگي به يك ارزش واحد ختم مي‌شوند.