بر اساس قانون تأمین اجتماعی، هر نوع بیماری منجر به کاهش قدرت کار و بروز از کار افتادگی نمی‌شود، بلکه این کاهش باید پایدار باشد؛ زیرا تأیید کاهش توانایی در کمیسیون‌های پزشکی پس از خاتمه درمان و غیرقابل علاج تشخیص داده شدن بیماری و به ثمر نرسیدن خدمات توانبخشی، انجام می‌شود.
◀️ از کار افتادگی در تامین اجتماعی براساس ماده ٧٠ :
بیمه‌شدگانی که طبق نظر پزشک معالج غیرعلاج تشخیص داده می‌شوند، پس از انجام خدمات توان بخشی و اعلام نتیجه توانبخشی یا اشتغال چنانچه طبق نظر کمیسیون‌های پزشکی در ماده ٩١ این قانون توانایی خود را کاملاً یا بعضاً از دست داده باشند به 2 حالت زیر تقسیم می‌شوند :
1- بر این اساس، هرگاه درجه کاهش قدرت کار بیمه‌شده ٦٦% و بیشتر باشد به نحوی که نتواند با اشتغال به کار سابق یا کار دیگری بیش از یک‌سوم از درآمد قبلی خود را به دست آورد از کار افتاده کلی و چنانچه میزان کاهش قدرت کار بیمه‌شده بین ٣٣% و ٦٦% و به علت حادثه ناشی از کار باشد، به نحوی که اشتغال به کار سابق یا کار دیگر، فقط قسمتی از درآمد خود را به دست آورد ازکارافتاده جزئی شناخته می‌شود.
2- همچنین اگر درجه کاهش قدرت کار بیمه‌شده بین ١٠ تا ٣٣% بوده و موجب آن حادثه ناشی از کار باشد مستحق دریافت غرامت نقص مقطوع می‌شود. شایان ذکر است، بیمه‌شده‌ای که در اثر حادثه ناشی از کار یا بیماری حرفه‌ای از کار افتاده کلی شناخته شود، بدون در نظر گرفتن مدت پرداخت حق بیمه استحقاق دریافت مستمری از کار افتادگی کلی ناشی از کار را خواهد داشت.